Salarisverhoging bij ABN Amro door Zalm mist iedere grond (2014)

Eerder gepubliceerd op www.dagboekvaneenbankier.nl op 20 juni 2014. Foto: ANP.

Deze week maakte CEO Zalm van ABN Amro bekend dat de salarissen van het middenmanagement en andere ‘top-bankiers’ met 20% waren verhoogd omdat de betrokkenen volgens Zalm anders ‘weg zouden lopen’. Even los van het feit dat deze maatregel al door veel andere banken in Europa is toegepast om de nieuwe regelgeving rond bonussen te omzeilen, is het belangrijk te zien of dit argument feitelijk en inhoudelijk klopt voor die een hele groep bankmanagers bij ABN AMRO of bij andere grootbanken als ING of RABO.

Vraag 1: wat is een ‘topbankier’?

Een topbankier is iemand die net zoals iedere andere medewerker in welke tak van sport dan ook zijn geld aantoonbaar dubbel en dwars waard is. In termen van het runnen van een echte commerciële organisatie: iemand die zijn salaris dubbel en dwars terugverdient en die niet of nauwelijks te vervangen is. Met uitgebreide kennis en jarenlange ervaring in de dagelijkse praktijk van de internationale en nationale bancaire sector. Die aantoonbare trackrecord en aantoonbare kennis en ervaring maakt iemand tot een ‘topbankier’. Zowel nationaal als internationaal. Is dat hier het geval? In het geval van de huidige RvB van ABN Amro in ieder geval aantoonbaar niet (zie de c.v’s van de verschillende leden waaronder Zalm, Princen, Wijn, Vogelzang & Van Dijkhuizen). Ik ken persoonlijk geen of weinig voorbeelden van Nederlandse bankbestuurders inclusief van ABN Amro van de afgelopen jaren die weg zijn gekocht. Hij wel?

Het lijkt er op alsof Zalm ‘top-‘ verwart met ‘hoog in de hiërarchie’, dus hoog in zijn piramide-organisatie. Dat is in ieder geval geen goede reden om wie dan ook (te) veel te betalen. Noch bij een ministerie noch bij een commerciële organisatie als een grootbank.

Vraag 2: is er schaarste?

De hoogte van het salaris en de extra 20% voor sommige individuen kan gerechtvaardigd zijn als er een tekort is aan die mensen met de specifieke kwaliteiten zoals boven genoemd: als ze schaars zijn. Is dat zo? Het antwoord zal voor de meeste betrokken bestuurders en senior managers ‘nee’ zijn. Er is geen sprake van gebrek aan topmanagers (‘hoog’) of middelmanagers in de Nederlandse bancaire sector. Er is ook geen schaarste aan echte topbankiers in Nederland. Integendeel, er zijn genoeg echte topmensen op de markt beschikbaar. Mede gezien het grote aantal ervaren topbankiers dat sinds 2008 bij de grootbanken is ontslagen.

Vraag 3: is er een Europese of internationale markt voor Nederlandse ‘topbankiers’?

Ook hier is het antwoord een onomwonden ‘nee’. Op Ruding en een klein aantal voorbeelden en toptraders (echte ‘topbankiers’) na is er geen enkele Europese of internationale markt voor de meeste van deze hoge Nederlandse bankmanagers of bestuurders bij b.v. de Nederlandse grootbanken. Er is geen behoefte aan deze mensen aangezien er in de meeste overige landen in Europa ook veel ervaren lokale topmanagers en echte topbankiers beschikbaar zijn door opnieuw o.a. de grote reorganisaties bij lokale  en Europese (groot)banken. Dus aanbod genoeg.

Conclusie.

Er was en is geen enkel inhoudelijk argument voor deze maatregel van CEO Zalm te vinden. Noch kunnen er voorbeelden gegeven worden. Als Zalm een beursgang echt wil versnellen, liggen andere maatregelen veel meer voor de hand:

1) Bekijk manager voor manager of de betrokkene uberhaupt het huidige hoge salaris verdient door te kijken naar zijn of haar persoonlijk rendement en gedrag.

2) Breng het aantal managers in deze dure ‘concrete sandwich’ (grote tussenlagen van senior- en middelmanagement) terug. Gezien het hoge aantal hoogopgeleide mensen bij de Bank is zoveel top- en middelmanagement totaal overbodig. Dit zijn onnodige ‘organisatiekosten’.

3) Als je echt objectief meetbaar bijzondere talenten in huis hebt zoals Christiano Ronaldo bij Real Madrid, dan kun je een uitzondering maken en ken die dan een arbeidsmarkttoeslag die je ieder jaar bekijkt.

4) Gezien de animositeit in de samenleving zou het aan te bevelen zijn om van de salarisverhogingen af te zien en de topsalarissen zelfs vrijwillig te verlagen bij de Staatsbank. Als Zalm tenminste echt naar de beurs wil en het vertrouwen echt wil herstellen.

Tot slot.

Het wordt hoog tijd dat minister Dijsselbloem en de politieke partijen in de Tweede Kamer de rol van aandeelhouder namens de Nederlandse belastingbetaler eens serieus gaan nemen. Als de Bank al geprivatiseerd was, was deze maatregel nooit door de aandeelhoudersvergadering goed gekeurd. Zeker in een tijd waarin de kosten voor de klanten van de Bank steeds hoger worden terwijl de service zienderogen afneemt. Los van het feit dat het een compleet verkeerd signaal is in de huidige tijd. Dijsselbloem kan b.v. een dringend beroep op betrokken senior managers doen om vrijwillig van deze salarisverhogingen af te zien zoals in een aantal landen in Europa ook met succes is gedaan. Daarna lijkt het ook zaak om vanuit de media en de klanten de druk op te voren. Dat werkt sowieso beter dan de zinloze invoering van zaken als ‘de bankierseed’.

Nawoord april 2021.

Deze ongefundeerde salarisverhoging door Zalm van de RvB en de leemlagen in de kleine ‘Staatsbank’ op grond van zogenaamde ‘schaarste van Nederlandse topbankiers’ is een mooi voorbeeld van de slapende grootaandeelhouder Dijsselbloem (PvdA net als Bos), een slapende 2e kamer en slapende ‘Haagse journalisten’. Tot op de dag van vandaag met Minister Hoekstra, de 2e kamer en de ‘Haagse journalisten’ zoals Pieter Omzigt ze in zijn boek noemt. 

Het is ook een mooi voorbeeld van iets dat de auteurs van ‘De Staatsbank’ en het Financieel Dagblad in hun framing en ‘Story-telling’ niet vermelden. Hoezo professionele ‘onderzoeksjournalistiek’? 

Later.

p.s. Laten we contact maken op/volg me op LinkedIn  en volg me op Instagram en op Twitter in het Nederlands: @2urigewerkdag, @wordpresszzpers en @dagboekbankier.