Het doorbelasten van veel te hoge organisatiekosten en de kosten van Compliance door de grootbanken moet stoppen.
Het senior management van de drie grootbanken blijft anderen de schuld geven van ‘de slechte rendementen’ en intussen blijft men alle veel te hoge interne kosten maar doorbelasten aan hun klanten inclusief de kosten en de boetes van Compliance. Hoewel die klanten inmiddels bijna alles zelf doen en praktisch geen service meer krijgen.
Hoe werkt dat en waarom kunnen ze er mee doorgaan?
Nou, dat zit zo: de drie grootbanken die in feite een oligopolie vormen in Nederland, doen aan integrale kostenberekening, oftewel full costing. Hun rendement is inderdaad laag. Maar dat doen ze wel zelf. Daarvoor is een aantal oorzaken aan te geven:
- Er staan Bokito-managers aan het bewind.
- Ze sturen op omzet in plaats van op winstgevende klanten.
- Ze gaan voor kostleiderschap (‘Operational Excellence’) in plaats van voor klantenpartner (‘Customer Intimacy’) en vooral digital blue oceans met winstgevende klanten, waardoor ze in een neerwaartse kostenspiraal terecht komen.
- Ze hebben veel te hoge niet-noodzakelijke interne kosten, inclusief een veel te grote overhead, veel te veel en veel te duur management, vaak nog een universal banking strategie en oude ICT-systemen: veel te hoge ‘organisatiekosten’.
- Ze beschouwen al die kosten als gegeven en berekenen die ‘gewoon maar door’ aan hun klanten. Notabene inclusief Compliance gerelateerde boetes van toezichthouders en reparatiewerkzaamheden, zoals ABN Amro dat ‘moet doen’.
Meer: Wat is de digitale economie?, Wat is de on-demand economie?, Wat is de nieuwe normaal economie?
En niemand zegt daar wat van of doet daar wat aan.Moderne bedrijven doen het heel anders. De 1e vraag die de leiding een echte jezelf moet stellen is wat je nieuwe online dienst of digitaal product de klant van de niche waar je voorgaat op dit moment waard is. Waarom zeg ik ‘op dit moment’, omdat we in een on-demand economie leven.
En op basis daarvan moet je snel kijken met wat we ‘target costing’ noemen, hoe je op tijd tegen die welke prijs die digitale diensten of digitale producten zelf en/of samen met partners kunt samenstellen en verkopen. Het mooiste is natuurlijk dat je dat heel goedkoop en snel kunt (laten) doen waardoor je marge alleen maar groter is. Als je dienst of product echt een probleem oplost of in een acute behoefte voorziet, zal de klant snel willen betalen.
Maar het begint allemaal met het vermijden van niet-noodzakelijke kosten en met de klant echt centraal zetten. Zeker in een crisis als nu.
Waarom kan men hier maar eindeloos meer doorgaan?
Het antwoord is duidelijk: omdat de Reegring, de 2e kamer en de zogenaamde ‘experts’ van de economieredacties vinden dat dat ‘normaal’ is. Want dat hebben ze immers op alles hogescholen, universiteiten en business schools geleerd? Je werkt met integrale kostprijsberekening en die ‘belast je door aan klanten’. een mooi voorbeeld van de oude-normaal economie en de oude principes en modellen vanuit een monopolistische en/of oligopolie-gedachte dat de aanbieder de baas is.
De Overheid is een monopolist, en die zou dat ook niet moeten doen. Maar commeerciele bedrijven als de grootbanken zouden zo niet beschermd moeten worden door de Overheid en de politiek. Over ‘sustainable finance’ gesproken!
Later,
Tony de Bree
p.s.
Laten we contact maken op LinkedIn en volg me op Instagram en op Twitter in het Nederlands: @ikstartonline @2urigewerkdag, @wordpresszzpers en @dagboekbankier.
